Minęła północ, prawie wszyscy słodko śpią, a tu zdarza się kolejna niezwykła historia. Jedna z tych, które przywracają dobre, ciepłe myśli w deszczową i niepewną jesień. Tak, bo akurat ostro leje (nawet momentami epicko…), a tu dzwoni człowiek, że właśnie podjechał z nietoperzem.
Historia niby jakich wiele, bo niejeden z nas przyjmuje zagubione zwierzęta w różnych sytuacjach. Ale tej nocy bardzo mnie to poruszyło – człowiek z pudełkiem w strugach deszczu i słowami: „no, przywiozłem, bo to przecież żywe zwierzę”.
Nietoperz dobrze, bezpiecznie „zapakowany”, nakarmiony larwami mącznika („karmiłem przed wyjazdem, żeby pan już dzisiaj nie musiał”), z uszkodzeniem skrzydła, które nie wygląda tak źle jak z opisu wynikało.
– Bardzo dziękuję, dostarczył go pan jak należy.
– No, starałem się robić to, co pan polecił.
– Fajnie, jeszcze raz dziękuję. To wraca już pan do domu?
– No, 150 kilometrów.
Czytaj dalej Kiedy wy wszyscy śpicie…
